به اعتقاد من مهترین وظیفه یک پدر و مادر همانا درک و دریافت و جستجوی فرصت های فرزندشان برای ساختن آینده ای رضایت بخش و موفق است نه برای برنده شدن در آینده.

متاسفنانه دیدگاه برنده شدن در امور باعث شده تعریف واژه برنده جایگزین واژه موفقیت گردد، در حالی که موفقیت یعنی در عینی که شخص احساس پیروزی در امری را دارد، در وجود خود و با تعریف عرف اجتماعی، نشانه های شادمانی و موفقیت را داشته باشد در واقع بارم نمرات، در زندگی نمی تواند ملاک سنجش باشد . و این اشتباه در تعریف همین دو واژه باعث شده که این احساس و تفکر تا حدی در برخی از آدمها رخنه کند که حتی در سنین 60 تا 70 سالگی نیز فقط در پی برنده شدن هستند و دراین راه از آینده فرزندش نیز می گذرد و یا حتی از زحمات فرزندش بهره برداری نامعقول می کند تا به همه نشان دهد که من برنده هستم، حال آنکه کسی برنده است که نسل بعدی که از خود به جای می گذارد و به قولی ثمره و نتیجه واقعی زندگی یک انسان است را موفق ببیند و یا با تعاریف بتنی اجتماع، او را موفق بخوانند و احساس شادمانی و موفقیت در زندگی او لمس گردد نه اینکه فرزند خود را از خود براند چرا که دائم در پی این بوده که در مسابقه زندگی تنها خودش برنده میدان باشد نه نسلی که از خود به جای می گذارد.

حال می پردازیم به تعریف دریافت فرصت ها :

وقتی بچه ها پا به عرصه زندگی می گذارند شاید بتوان گفت از نظر قابلیت های استعدادی و هوشی در یک سطح قرار دارند ولی دارای خلق و خویی متفاوت هستند که احتمالا در بخش خلق خو نیز اگر بررسی های دقیق انجام گردد بتوان گفت که حتی این بخش نیز متاثر از عوامل مختلفی است از جمله آرامش مادر در زمان بارداری و ...

اما در زمینه استعداد بچه ها وظیفه یک پدر و مادر به معنای واقعی کلمه این است که با فراهم سازی بستر های گوناگون سعی در رشد و نمو هر آنچه که در کودک خود می یابد باشد و البته در این بین نقش تشویق و یا هدایت والدین در جهت دست یابی به بهترین آنها، شاید بتوان گفت چون معامله ای پایاپای است که هر آنچه را که کاشتی در آینده رشد و نمو آن را خواهی دید.

کودک انسانی در فاصله 0 تا 7 سالگی رشد خود، تمامی خصوصیات و ریشه های موفقیت را پایه ریزی خواهد کرد که در صورت کوتاهی و یا نادیده گرفتن این دوران طلایی چه بسا تغییر برخی از خصوصیات شخصیتی تا آخر عمر نیز میسر نگردد. حال آنکه برخی از والدینی که دچار تنبلی فکری بوده و یا شاید فرار از قبول مسئولیت خود به عنوان شخصی که موظف به انجام کلیه امور مربوط به فرزندش بوده است، به محض دیدن مسئله ای نا خوش آیند از فرزندش آن را مستقیما به اجتماع یا افراد دیگر یا حتی عدم توانایی و استعداد فرزندش نسبت می دهد و این در حالی است که اگر پدر و مادر فقط و فقط به موقع و درست و از روی آگاهی نه از روی اعتقاداتی که غالبا برای فرار از مسئولیت خود و حمایت از بخش خودخواهی فردی شکل می گیرد، به فرزندشان توجه داشتند چه بسا موفق ترین فرد روی زمین بود.