بعد از سالهای بسیاری که تلاش می کردم محیط زندگی امن و همراه با آرامش را برایش فراهم سازم و نیز پس از سالها در آرزوی دیدن عکس او  از بتن تاریکی های زندگیم به آرزوی دیرینم رسیدم. شاید همه پدر و مادرها ادعا کنن که حسی برابر با من دارند. نمی دانم ! ولی در این مقطع از زندگیم تصمیم دارم کل زندگیم را وقف او کنم و البته به معنای واقعی و بی توقع چرا که به اعتقاد من همین لذت وجودش برای من پاداش است و این سخنان که چون پدر و مادری تو را بزرگ کردن و هزینه زندگی ات را دادن وظیفه احترام داری، چیزی جز نگرش مادی به تمامی مقدسات انسانی نیست. احترام چیزی است که کلیه انسانها از بزرگ و کوچک باید سعی در بدست آوردن آن داشته باشند و با قوانین از پیش تعیین شده هرگز احترام واقعی وجود نخواهد داشت. متاسفانه بارها و بارها در میان این انسانها دیده ام و شنیده ام که تنها به خاطر یک لقب یا نام خواهان احترام بی قید و شرط هستند و بهشت و بجهنم را ردیف می کنن تا تو را مجاب کنن که یک طرفه و بی هیچ منطقی احترامشان را نگه داری، و این در حالی است که این بزرگسالان ، و پدران و مادران حتی به اندازه پایبندی به یکی از اصول اولیه روابط انسانی که همانا راست گویی است قدمی در کسب احترام بر نداشته باشند.  

پسرم با وجودش به من هدایایی ارزانی داشته است که هرگز نداشته ام، و آنچنان در جهت شناخت انسان و انسانیت و نیز، وجود خودم مرا هدایت کرده است که برای اولین بار در طول زندگیم، زندگی کردم.

کسانی که از موهبت وجود فرزند برخوردارند و اندکی در این خصوص تامل نمی کنند تا صاحب بزرگترین هدیه دنیا گردند ، چه بسا غافلند از زندگی و زنده بودن.

با پسرم برای اولین بار پس از ادراک کامل هستی و از روی آگاهی کنجکاو شدم، از ته دل خندیدم، دوباره و با دلایل بسیار مهم ، دویدم . و مجددا به حالات کودکی که همانا خواستن از اعماق وجود است بازگشتم. آری این بار برای کودکم که همانا معنای خود واقعیم است تلاش می کنم و می خواهم آنچه خواستنی در دنیاست.و.... 

 پس از سه روز تحقیقات فراوان برای انتخاب بهترین گزینه برای پسرم که تازه شروع به مهد یا به عبارتی موسسه زبان رفتن کرده است، و نیز چهار ساعت نیم،  ایستادن سر پا، برای چک کردن رفتارهای پسرم از طریق دوربین های داخل دفتر موسسه، و با توجه به صحبت هایی که بین مادرانی چون من می شد، متاسفانه به این نتیجه رسیدم که در بسیاری از موارد افراد از درک واقعی، نوع کاری که انتخاب کرده اند بدورند و اطلاعات مرتبط با آن را یا نداشته، و یا حتی ممکن است با وجود اطلاعات به جهت سهولت در آنجام امور از آن چشم پوشی میکنند . 

آری در جایی که بچه های گروه سنی 3 تا 6 سال را ثبت نام کرده اند متاسفانه، وقتی برخی از آنها در مقابل وضعیت جدید (یعنی پذیرفتن مراجعه به کلاس به صورت روزانه و استمرار در کلاس) مقاومت می کنند. بدون تلاش در برقراری ارتباط کلامی با بچه ها (و البته و صد البته باید بدانیم بچه است و ممکن است واکنش او نسبت به محیط جدید آرام صحبت کردن و یا بلند صحت کردن باشد چرا که هنوز نظام اجتماعی ما بزرگسالان را نمی داند) به مادران آنها در خصوص عدم صحبت کردن کامل گفته شده و توصیه برای قطع مقطعی و مراجعه در زمانهای بعدی شده است .

خواستم در اینجا خصوصیات این گروه سنی را که بنویسم تا مادران گرامی با توجه به آنها، با فرزندان خود بوده و با راهنمایی اینگونه افراد در ادامه مسیر دلسرد نشوند. و بهترین گزینه را برای بچه های گرامیشان انتخاب کنند. چرا که انتخاب درست امروز شما، پی آمد آرامش فرداست.

آری برخی از رفتارهایی که برحسب عادت و یا بی توجه به روحیات و وظیفه دائمی تربیت فرندانتان، و فقط و فقط من باب وقت گذرانی انجام می دهید چگونه تاثیری بر آینده فرزندان دارد آیا فکر میکنید که چه کار انجام می دهید ؟

راستی چه می کنید و چه توقعی دارید؟

خانم آنت کاست- زان می گوید:

"به فرزند خود جرات دهید . نشان دهید که به نکات مثبت او اطمینان دارید . به خصوص در مورد کودکان کم سن و سال، هیچ روزی بدون ماجرایی تازه نمی گذرد . مرتبا چیزهایی تازه کشف و امتحان میشوند.

این دور فرصت مناسبت برای والدین است که به کودک خود نشان دهند"من به تو اطمینان دارم . من از وجود تو واقعا خوشحال هستم."متاسفانه ما بسیاری از این فرصت ها را از دست می دهیم . اغلب به جای جرات دادن به فرزنداتمان آنان را مایوس می کنیم. "

"کودک انسان در آغاز تولد، مانند مسافری است که با هواپیما در فرودگاه ناشناسی وارد می شود. نه سرزمینی را که بر آن فرود آمده می شناسد، نه زبان مردمش را می داند و نه علامت و نشانه ای آشنا می بیند. هواپیما برابر تونل فرود قرار می گیرد و این تنها مسافر از تونل عبور کرده به سالن فرودگاه می رسد. علاوه بر تمام ابهامات موجود، حتی فضای فرودگاه و سالن فرود را ابر و مِه ابهام که چشم باز مسافر را همتای چشم بسته ناتوان می کند، فرا گرفته است. کودک برای راه بردن به راز این سرزمین ناشناخته، تمام انرژی جسمی و روانی خود را بکار می گیرد و بیشتر از هر زمان دیگر در طول عمر «پیش رو»، یکپارچه توجه می شود که شاید وضعیت خود را بتواند ارزیابی کند. پس از حدود پنج شش ماه بتدریج ابرها و مِه ناشناسی در سالن ورود فروکش می کند و مسافر یک «منِ بیرون از من» را که تنها مستقبل او در این فرودگاه است می بیند. «این منِ بیرون از من » اهمیت فوق العاده ای در زندگی مسافر تازهِ وارد دارد.

این اوست که باید نیازهای مسافر را فراهم کند. نیازهای مادی و جسمی و امنیتی و هم نیازهای رو به افزایش روانی او را. از طرف دیگر، واکنش های این «منِ بیرون از من»، همان اولین آینه ای است که اولین تصویرهای مسافر از «خویشتن» در آن نقش می بندد اگر این آینه یا «منِ بیرون از من»، با لبخند و گل و تابلوی خوش آمد و آغوش باز به استقبال آمده باشد، اولین «سکه ی طلای» پذیرش در قلک خالی «خودپذیری» کودک انداخته می شود. این«منِ بیرون از من» را بگذارید مادر بنامیم یا کسی که نقش مادر را برای کودک ایفا میکند."

جملات بالا را دکتر فرنودی بیان کرده است. خواستم با بیان بخشی از سخنان دکتر فرهیخته ای چون دکتر فرنودی و افزودن چند نکته که به طور قطع بسیاری از مادران با آن ناآشنا نیستند چیزی را مطرح کنم  که تا شاید بسیاری از والدین گرامی نیز چون من به آرامش دلخواه خود برسند. آری نکته اینجاست که وقتی فرزند خود را به میان جمعی می برید ، شاید از اینکه فرزند شما غریبی می کند سر درگم شده و دائم در پی چاره هستید بهتر است خود را به جای آن کودک خردسال بگذارید و ببینید که تعداد آدمهایی که برای شما آشنا هستند؛ آیا برای بار چندم است که در جمع می بیند و شما اسم غریبی را به آن داده اید؟ آیا خود شما با این سن و ادعا، وقتی در جمعی از بزرگان و یا غریبه ها که با شما متفاوت هستند قرار می گیرید چگونه احساس و یا برخوردی خواهید داشت ؟ به طور مثال تصور کنید وارد یک کشور دیگری شده اید که تنها 40 درصد از زبان آدمهای آنجا را می دانید و برای اولین بار با انسانهایی، مواجه هستید که فرهنگ و ..... آن بسیار با آنچه شما پنداشته اید فرق دارد. حال از شما می پرسم آیا رفتار شما تا چه حد خودمانی خواهد بود.  آری گاهی آدمهای دور و بر ما بدون توجه به موقعیت فرزندمان  و از سر لطف، دست به راهنمایی های  می زنند که در برخی مواقع والدین را دچار استرس بی موردی می کند. و تنها کافی است در اینگونه مواقع از خود آنها و یا شاید هم بنا به دلایل اجتماعی، از خودتان  بپرسید که اگر برای بار دوم یا سوم با شخصی روبرو شدید، و با توجه به بزرگسال بودنتان، آیا رفتار کامل و صمیمی خواهید داشت که از کودک انتظاراتی بیش از توان دارید.